Eliana Cargnelutti is een heftig musicerende gitariste en een krachtige zangeres uit Italië. Ze speelt rauwe blues-rock. Afgestudeerd in jazz-gitaar aan het Conservatorium ‘G. Frescobaldi’ is ze de nieuwe hoop van de Italiaanse blues-rock. Ze is daar een van de zeldzame echte frontvrouwen. Ze deelt het podium met de crème de la crème van de Italiaanse blues-scene. Tijdens haar ontluikende carrière speelt ze verschillende muzikale genres. De blues verovert een speciaal plekje in haar hart. Eliana zal nu op haar beurt ongegeneerd alle harten van de bluesliefhebbers veroveren. Beïnvloed door de hedendaagse meesters zoals Bonnie Raitt, Ana Popovic en Joe Bonamassa, combineert Eliana grenzeloze energie met indrukwekkende technische hoogstandjes. Begin dit jaar verscheen haar tweede album ‘Electric Woman’. In de Ruf Blues Caravan vormt Eliana samen met Heather Crosse en Sadie Johnson, de Girls With Guitars. Ze waren voor een eenmalig concert te gast in CC Palethe te Overpelt.

Eliana, welkom in België en bedankt dat je wat tijd wilde vrij maken voor ons. Is dit je eerste concert in België?

Het is zelfs de eerste keer dat ik in België ben en dus wordt het vanavond ook mijn eerste concert in jullie land.

Kan jij jezelf even voorstellen aan onze lezers?

Natuurlijk. Ik ben Eliana Cargnelutti en woon in het noorden van Italië. Ik speel rock en blues, vermengd met wat funk en pop. In Italië heb ik een eigen band, maar hier in Overpelt speel ik met de Girls With Guitars van de Ruf Blues Caravan. Hopelijk kan ik door mijn prestaties in deze Girls With Guitars tour, volgend jaar met mijn eigen band terug komen. In Italië speel ik ook nog bij een vrouwelijke heavy rock band, The Living Dolls. 

Je ging naar het conservatorium in Ferrara, waar je met succes jazz gitaar studeerde. Daarna begon je in een hardrock band te spelen. Vanwaar die verandering?

Eerst was er de heavy metal muziek, die ik leerde kennen op acht jarige leeftijd door mijn oudere broer die een echte heavy metal fan was. Rond die tijd begon ik ook gitaar te spelen. Eerst de akoestische klassieke gitaar, maar na één jaar wisselde ik die in voor een elektrische gitaar. Ik speelde in die tijd muziek van Led Zeppelin, Gun's And Roses, Deep Purple, Metallica enz. Maar toen ik veertien werd zag ik een dvd die mijn kijk op de muziek veranderde. De dvd was 'Live At El Mocambo' van Stevie Ray Vaughan. Ik was zo onder de indruk van Stevie Ray, dat ik al mijn cd's thuis verving door blues cd's en vanaf dat moment wilde ik alleen nog blues spelen. Ik was zo bezeten door de muziek microbe dat ik verder wilde in de muziek. Dus ging ik muziek studeren. In Italië heb je dan twee keuzes, ofwel klassiek, ofwel jazz. Ik koos voor de jazz. Ik leerde er veel zaken bij en het was heel interessant om andere muziek en andere muzikanten te leren kennen, maar mijn liefde voor de bluesrock was te sterk. Na mijn studies ben ik me dus blijven toespitsen op de rock en de blues.

Je was muzikante bij Pink Armada en speelt nog steeds bij Living Dolls, twee vrouwelijke heavy rock bands. Gaat je voorkeur uit om te spelen in bands die alleen uit vrouwen bestaan of is dat louter toevallig?

Dat is geen bewuste keuze, in deze twee bands waren de leden toevallig allemaal vrouwelijk. Voor mij maakt het geslacht van de muzikanten weinig uit. Ik kan zowel met mannen, als met vrouwen goed omgaan. Omdat ik zowel een deel mannelijkheid en een deel vrouwelijkheid in me heb, kan ik wel goed leiding geven en dat is wel nodig als je een eigen band hebt. Maar misschien is het wel een leuk vooruitzicht om binnen een paar jaren mijn eigen band te hebben met alleen vrouwelijke muzikanten. Ik sluit dat in ieder geval niet uit. We zien wel wat de toekomst brengt. Bij Pink Armada ben ik gestopt omdat ik geen heavy metal meer wilde spelen. Living Dolls is meer rock en pop.

Op je tweede album 'Electric Woman' dat begin 2015 verscheen, staan ook wel een paar stevige rock nummers op.

Inderdaad, 'Freedom' en 'Just For me' zijn stevige rock songs. Maar er staan ook andere nummers op. Je vindt er invloeden terug van Joe Bonamassa, Deep Purple, Joe Satriani, enz. 'Electric Woman' gaat wel mijn laatste stevige rock album zijn. Op het volgende album gaat meer blues en soul te vinden zijn. In mijn live shows zitten veel hardrock nummers en ik wil er meer blues, soul en pop songs in. Kwestie van een gevarieerd concert te krijgen.

De nummers op je laatste album komen bijna allemaal van jouw hand. Vind je het moeilijk om eigen songs te schrijven?

Nee, het is zeker niet moeilijk. Ik heb vele vrienden die de drums bespelen. Als ik nummers moet schrijven vraag ik aan één van hen om samen met mij de repetitie ruimte in te duiken. Daar improviseren we veel, soms volgt de drummer mij en soms is het andersom. Als ik vind dat we aan iets goed bezig zijn, dan neem ik het op en werk het later verder uit. Voor de rustige songs maak ik gewoonlijk eerst de teksten en daarna de muziek. De stevige rock nummers komen meestal voort uit jams die we doen.

Nu we toch over je album nieuwe album bezig zijn. Waarom moeten de mensen 'Electric Woman' kopen? Je mag je album promoten aan onze lezers.

Dat is een moeilijke vraag. 'Electric Woman' is Eliana Cargnelutti. Ik verberg niets op dit album en geef me helemaal bloot. In mijn teksten vertel ik wie ik ben, wat ik voel, hoe ik denk. Ik vertel ook waar ik angst voor heb, waar ik naar verlang, mijn succes en dromen, maar ook wat mijn fouten zijn. In mijn teksten hoor je ook hoe belangrijk ik vriendschap en liefde vind. Eerlijker dan op 'Electric Woman' kan ik niet zijn. 'Electric Woman' is meer Eliana zoals ik nu ben dan mijn eerste album 'Love Affairs'. Je hoort op 'Electric Woman' niet alleen  mij, maar ook een paar van de beste bluesmuzikanten zoals Jamie Little op drums, Roger Inniss op de basgitaar, John
Ginty op de toetsen en natuurlijk Albert Castiglia op de slide gitaar. De opnames waren eigenlijk een live sessie, er zijn achteraf weinig correcties aan de stem en het instrumentale gedaan.

Je eerste album heb ik nooit gehoord, omdat het alleen in Italië is uitgebracht. Is er dan zoveel verschil tussen beide albums?

Ja, er zijn wel wat verschillen. De opnames van 'Love Affair' duurden één jaar en 'Electric Woman' hebben we in Duitsland opgenomen in amper één week. Persoonlijk vind ik 'Electric Woman' beter dan mijn debuut album. Het is ook veel persoonlijker dan ‘Love Affair’.  Je hoort ook positieve evolutie die ik als muzikante al gemaakt heb.

'Electric Woman' is het eerste album van je op Ruf Records. Hoe ben je bij Ruf Records terecht gekomen en wat zijn de verwachtingen van de samenwerking met dit label?

Ja, het is mijn eerste album bij hen en daar ben ik heel trots op. Ik volgde Ruf Records al verschillende jaren omdat mijn favoriete gitariste Ana Popovic ook bij Ruf Records was in die tijd. Ana deed het heel goed bij Ruf Records en brak internationaal door. Omdat ik nieuwsgierig ben ging ik kijken wie er nog allemaal bij dat label zat en ik ontdekte nog andere vrouwelijke gitaristen zoals Samantha Fish en Erja Lyytinen. Vanaf dat moment heb ik veel moeite gedaan om bij Ruf Records te geraken. Ik stuurde hen mijn eerste cd en mailde regelmatig naar hen. Tot het moment dat  Enrico Crivellaro, één van mijn Italiaanse favoriete gitaristen, me zei dat ik persoonlijk contact moest opnemen met Thomas Ruf. Enrico vertelde me dat je als vrouwelijke artiest nergens beter kon zijn dan bij Ruf Records. Na een paar maanden kreeg ik eindelijk contact met Thomas en hij wilde alles over mij weten, wie ik was, vanwaar ik was, wat ik wilde vertellen aan de wereld met mijn muziek, enz. Daarna vroeg hij om elkaar persoonlijk te ontmoeten en dan ben ik verleden jaar naar Salzburg gereisd, waar Thomas was met de Blues Caravan 2014. In Salzburg heb ik een paar songs samen gespeeld met Albert Castiglia, Laurence Jones en Christina Skjolberg. Na de show hebben Thomas en ik de hele nacht gepraat over de muziek, over wat ik verwachtte van het label en wat het label verlangde van mij. Het resultaat is dat ik nu bij Ruf Records ben en dat ik bij hen mijn nieuw album 'Electric Woman' heb mogen opnemen. Dankzij hen mag ik ook mee spelen op deze fantastische Girls With Guitars tour. Ik ben heel blij en trots dat ik Ruf Records mag vertegenwoordigen.

De producer van het album is Albert Castiglia, een Amerikaan met Italiaanse roots. Ik ken Albert al jaren als een fantastische muzikant en gitarist, maar niet als producer. Waarom koos je Albert als producer voor 'Electric Woman'?

Ik heb Albert niet gekozen. Thomas Ruf heeft Albert aanbevolen. Hij zei dat ik een complete muzikant moest kiezen als producer omdat er zoveel verschillende genres van muziek op mijn album staan en hij vond Albert Castiglia de meest geschikte man als producer. Ik heb Albert in Salzburg leren kennen als een vriendelijke en aardige man en als een fantastische muzikant. We konden het goed bij elkaar vinden en daar in Salzburg hebben we de eerste contacten gelegd van onze samenwerking. Ik weet wel hoe ik mijn songs moet spelen en ik weet ook dat er zowel, funk, soul, pop, rock en blues op mijn album staat. Albert Castiglia weet nog zoveel meer. Ik denk dat hij bijna alle muziek sinds 1920 kent. Hij is een echte muziekcatologus en hij houdt ook van bijna alle muziek genres. Ik heb veel hulp gehad van Albert, zowel instrumentaal als met de Engelstalige teksten. Albert Castiglia is een heel goede keuze geweest en ik zou heel blij zijn mocht hij ook op mijn volgende album de producer willen zijn.

Van welke artiesten kunnen we invloeden terug vinden in jouw muziek?

Van Joe Bonamassa, John Mayer, Susan Tedeschi met haar Trucks Band natuurlijk, Bonnie Raitt, Stevie Ray Vaughan, Led Zeppelin, Deep Purple, Ana Popovic, Beth Hart. Maar ook van de oude blues muzikanten zoals Albert King en Albert Collins. 'Everybody Needs Love' van mijn laatste album is trouwens een tribute aan Albert Collins. Verder ben ik nieuwsgierig naar de nieuwe jonge bluesrock artiesten en hun muziek. Ik hou van old school muziek, maar ik ben een jonge muzikante die een frisse en nieuwe sound wil brengen. Daarom probeer ik ook een juiste mix te vinden tussen die old school en nieuwe technieken.

Als ik Italiaanse muziek websites lees, dan noemen ze jou regelmatig de nieuwe grote hoop voor de Italiaanse bluesrock wereld. Hoe ga je daar als jonge muzikante mee om?

Als ik eerlijk mag zijn met je Walter dan moet ik zeggen dat er in Italië geen of heel weinig bluesrock bestaat. Ik heb dat ook al gelezen en mijn gedacht is dat de muziek sites een bluesrock scene willen creëren in Italië en dat ze mij daar als uithangbord voor willen gebruiken. We hebben in Italië maar een paar bekende bluesrock muzikanten. Italië staat niet open voor blues muziek. Ze associëren blues met oude muziek, voor oude mensen. In Italië telt alleen pop en rock. Het is een droom van mij om de bluesrock in Italië meer bekendheid te geven. Ik werk er aan, maar het zal een lange en moeilijke weg worden.

Je favoriete gitaar is de Fender Stratocaster. Waarom deze gitaar en geen andere?

Omdat Stevie Ray Vaughan met een Fender Stratocaster speelde. Het is ook een gitaar waar je veel richtingen mee uit kan, van jazz tot heavy metal. Het is ook geen zware gitaar. Ik hou er van om te dansen en te bewegen wanneer ik speel en dat gaat vlotter met de  lichtere Stratocaster dan met een zwaardere Gibson. Op dit moment gaat mijn voorkeur uit naar de Fender, maar ik sta voor alles open en misschien speel ik binnen een paar jaar wel op een andere gitaar.

Dit jaar ben je één van de drie gekozen gitaristen voor de Ruf Blues Caravan tour Girls With Guitars. Het eerste gedeelte van de tour vond plaats in januari en februari van dit jaar. Hoe kijk je terug op het eerste gedeelte van de tour en hoe is de relatie met de andere twee gitaristen Heather Crosse en Sadie Johnson?

Eigenlijk niet zo goed. We zijn drie verschillende vrouwen die ook nog verschillende muziek spelen. Daardoor was er in het begin wat angst bij ons. Omdat we muzikaal zoveel verschilden van elkaar dachten we dat dit problemen zou geven. Maar in de laatste maand hebben we elkaar beter leren kennen en zijn we naar elkaar toegegroeid. Dat we muzikaal zo verschillend zijn is misschien een nadeel, maar het is tevens ook de grote kracht van deze Girls With Guitars tour 2015. Het publiek krijgt drie verschillende gitaristes te horen en zo kan het publiek genieten van een brede waaier aan muziek stijlen.

Ik heb de indruk dat Heather en Sadie rustigere muziek spelen.

Dat is misschien mijn fout, omdat ik de rock vrouw van het drietal ben. Sadie komt uit de blues wereld en Heather is de soul dame van het trio.

Dat is geen fout Eliana. Jij bent wie jij bent en jij moet doen waar jij je goed bij voelt. Trouwens 'Electric Woman' is een prima album.

Dank je, Walter.

Laat ons even vooruitkijken. Waar wil je staan als muzikante binnen vijf jaar?

Dat is moeilijk te voorspellen. Natuurlijk zou ik graag hebben dat ik in de beste clubs van heel Europa zou mogen spelen en dat mensen mijn muziek zouden waarderen. Mijn hoofddoel is en blijft Europa. Als ik het hier kan maken dan zou ik al heel tevreden zijn. Hopelijk krijg ik in de toekomst ooit een kans in Amerika, maar dat zal niet gemakkelijk zijn.

Zijn er plannen om samen met je eigen band terug te komen naar België?

We proberen om in november een Europese tour te doen met mijn band, maar op het moment ligt er nog niets definitief vast.

Bedankt voor het interview en veel succes met het concert vanavond. Ik wens je het allerbeste toe in de toekomst en hoop je spoedig terug te zien op een podium in België.

Walter Vanheuckelom

meer foto's